انواع بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر حرکت بدن تأثیر می گذارد. این بیماری به دلیل از دست دادن سلول های تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می شود، دوپامین ماده شیمیایی است که به کنترل حرکت عضلات کمک می کند. علائم این بیماری شامل لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و مشکل در تعادل و هماهنگی است. این بیماری قابل درمان نیست، اما درمان هایی وجود دارد که می تواند به کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری کمک کند.

انواع مختلفی از بیماری پارکینسون وجود دارد که هر کدام علائم و پیشرفت خاص خود را دارند. شایع ترین نوع این بیماری ایدئوپاتیک است، به این معنی که علت آن ناشناخته است. انواع دیگر این بیماری ژنتیکی یا ناشی از عوامل دیگر مانند آسیب مغزی یا قرار گرفتن در معرض سموم است. این بیماری معمولاً افراد مسن را درگیر می کند، اما ممکن است در افراد جوانتر نیز رخ دهد. میانگین سن شروع بیماری پارکینسون ۶۰ سال است، اما حدود ۱۰ درصد از موارد قبل از ۴۰ سالگی رخ می دهد. این بیماری هم مردان و هم زنان را به طور مساوی درگیر می کند. با این حال، برخی از مطالعات نشان داده اند که زنان ممکن است کمی بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند تا مردان.

انواع بیماری پارکینسون

انواع این بیماری ها را می توان به شرح زیر نام برد:

بیماری پارکینسون ایدئوپاتیک

شایع ترین نوع این بیماری، بیماری پارکینسون ایدئوپاتیک است که علت آن ناشناخته است. این نوع بیماری حدود ۶۰ تا ۸۰ درصد از تمام موارد این بیماری را تشکیل می دهد. این بیماری ایدئوپاتیک معمولاً افراد مسن را درگیر می کند و میانگین سن شروع آن حدود ۶۰ سال است. با این حال، این بیماری می تواند در افراد جوانتر نیز رخ دهد. علائم این بیماری ایدئوپاتیک به تدریج در طول زمان ایجاد می شود و ممکن است سال ها طول بکشد تا به طور کامل مشخص شود.

ژنتیکی

حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد از موارد بیماری پارکینسون به دلیل جهش در ژن ها ایجاد می شود. اگرچه بسیاری از ژن های مختلف با بیماری پارکینسون مرتبط هستند، اما اکثر جهش های ژنی که باعث این بیماری می شوند نادر هستند. این بیماری ژنتیکی می تواند در هر سنی رخ دهد، اما اغلب در افراد جوانتر از این بیماری ایدئوپاتیک ظاهر می شود. افرادی که دارای جهش ژنی مرتبط با این بیماری هستند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به سایر بیماری های عصبی مانند بیماری آلزایمر یا زوال عقل لوی نیز باشند.

ثانویه

این نوع این بیماری ناشی از عوامل دیگر مانند آسیب مغزی، سکته مغزی یا قرار گرفتن در معرض سموم است. این بیماری ثانویه می تواند در هر سنی رخ دهد و علائم آن می تواند بسته به علت زمینه ای متفاوت باشد. در برخی موارد، علائم این بیماری ثانویه ممکن است از علائم بیماری پارکینسون ایدئوپاتیک قابل تشخیص نباشد. با این حال، در موارد دیگر، علائم ممکن است منحصر به فردتر باشد.

جوان

این نوع این بیماری افراد زیر ۴۰ سال را درگیر می کند. اما برخی از موارد به دلیل جهش های ژنی ایجاد می شود. علائم این بیماری جوان شبیه به علائم انواع دیگر این بیماری است، اما ممکن است در این نوع بیماری برخی از علائم غیرمعمول مانند مشکلات گفتاری یا اختلالات بلع نیز دیده شود.

بیماری پارکینسون لوی

این نوع با تجمع اجسام لوی در مغز مشخص می شود که توده های غیرطبیعی پروتئین هستند. اجسام لوی همچنین در سایر بیماری های عصبی مانند بیماری آلزایمر و زوال عقل لوی یافت می شوند. این نوع بیماری معمولاً افراد مسن را درگیر می کند و میانگین سن شروع آن حدود ۷۵ سال است. علائم این بیماری لوی شبیه به علائم انواع دیگر این بیماری است، اما ممکن است در این نوع بیماری برخی از علائم شناختی مانند زوال عقل و توهم نیز دیده شود.

بیماری پارکینسون با پاسخ به لودوپا

این نوع به خوبی به درمان با داروی لوودوپا پاسخ می دهد. لوودوپا دارویی است که سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهد. این بیماری با پاسخ به لودوپا حدود ۵۰ تا ۷۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری را تشکیل می دهد. این نوع بیماری معمولاً افراد مسن را درگیر می کند و میانگین سن شروع آن حدود ۶۰ سال است. علائم این بیماری با پاسخ به لودوپا شبیه به علائم سایر انواع بیماری پارکینسون است، اما افراد مبتلا به این نوع بیماری به طور کلی به درمان با لوودوپا به خوبی پاسخ می دهند.

بیماری پارکینسون مقاوم به لودوپا

این نوع بیماری  به خوبی به درمان با داروی لوودوپا پاسخ نمی دهد. این بیماری مقاوم به لودوپا حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری را تشکیل می دهد. این نوع بیماری معمولاً افراد مسن را درگیر می کند و میانگین سن شروع آن حدود ۶۰ سال است. علائم بیماری پارکینسون مقاوم به لودوپا شبیه به علائم سایر انواع این بیماری است، اما افراد مبتلا به این نوع بیماری به طور کلی به درمان با لوودوپا به خوبی پاسخ نمی دهند.

مهم است که توجه داشته باشید که اینها فقط دسته بندی های کلی هستند و طیف وسیعی از تنوع در نحوه بیان این بیماری در افراد مختلف وجود دارد. برخی از افراد ممکن است علائم خفیفی داشته باشند که به مرور زمان به تدریج بدتر می شوند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم شدیدتری داشته باشند که به سرعت پیشرفت می کنند. هیچ راهی برای پیش بینی اینکه کدام نوع بیماری پارکینسون را یک فرد مبتلا خواهد داشت یا بیماری چگونه پیشرفت می کند وجود ندارد. با این حال، درمان های مختلفی می تواند به کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری کمک کند.

سخن پایانی

این بیماری یک اختلال پیچیده و ناتوان کننده عصبی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. اگرچه هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما درمان های مختلفی می تواند به کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری کمک کند. تحقیقات در مورد این بیماری همچنان ادامه دارد و دانشمندان در حال تلاش برای درک بهتر علل این بیماری و یافتن درمان های جدید هستند. امیدوارم روزی شاهد درمان قطعی این بیماری باشیم.

سوالات متداول

1. بیماری پارکینسون چیست؟
   این بیماری یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر حرکت بدن تأثیر می گذارد. این بیماری به دلیل از دست دادن سلول های تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می شود، دوپامین ماده شیمیایی است که به کنترل حرکت عضلات کمک می کند. علائم این بیماری شامل لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و مشکل در تعادل و هماهنگی است.
2. انواع مختلفی از بیماری پارکینسون وجود دارد؟
   بله، انواع مختلفی از این بیماری وجود دارد که هر کدام علائم و پیشرفت خاص خود را دارند. شایع ترین نوع بیماری پارکینسون ایدئوپاتیک است، به این معنی که علت آن ناشناخته است. انواع دیگر بیماری پارکینسون ژنتیکی هستند یا ناشی از عوامل دیگر مانند آسیب مغزی یا قرار گرفتن در معرض سموم.
3. علت بیماری پارکینسون چیست؟
   علت این بیماری ایدئوپاتیک ناشناخته است. با این حال، انواع دیگر این بیماری به دلیل جهش در ژن ها یا عوامل دیگر مانند آسیب مغزی یا قرار گرفتن در معرض سموم ایجاد می شود.
4. چه کسانی به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند؟
   این بیماری معمولاً افراد مسن را درگیر می کند و میانگین سن شروع آن حدود ۶۰ سال است. با این حال، این بیماری می تواند در افراد جوانتر نیز رخ دهد. مردان و زنان به طور مساوی در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند. با این حال، برخی از مطالعات نشان داده اند که زنان ممکن است کمی بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند تا مردان.