تفاوت اوتیسم و آسپرگر

در بسیاری از موارد ممکن است بشنوید که بسیاری از افراد که درگیر سندروم آسپرگر میباشند با اختلال طیف اوتیسم اشتباه میگرند. زمانی که بتوانیم شباهت ها و تفاوت اوتیسم و آسپراگر را خوب درک کنیم، میتوانیم تشخیص های درست تر ودقیق تر را در مورد هر کدام از اختلال ها انجام دهیم.زیرا بسیاری از فاکتورهای آسپرگر میتواند در اوتیسم به عنوان زیر شاخه علائم اوتیسم باشد. از اینرو ارزش آنرا دارد که بدانیم آسپرگر چیست و چه علائمی دارد و در چه بخشهایی با اوتیسم شباهت های عمده ای دارد.

درباره اختلال طیف اوتیسم (ASD)

همه کودکان اوتیستیک علائم یکسانی از اوتیسم را نشان نمی دهند یا این علائم را به یک میزان تجربه نمی کنند.به همین دلیل است که اوتیسم در یک طیف در نظر گرفته می شود. طیف گسترده ای از رفتارها و تجربیات وجود دارد که در زیر چتر تشخیص اوتیسم در نظر گرفته می شود.

اختلالات طیف اوتیسم (ASD) شامل مجموعه ‌ای از شرایط عصبی-رشدی است که بر توانایی افراد در ارتباطات اجتماعی، رفتارها و پردازش اطلاعات تأثیر می‌ گذارد. اوتیسم و آسپرگر دو نمونه از این اختلالات هستند که در عین داشتن شباهت ‌های مشترک، تفاوت‌ های مهمی نیز دارند. اوتیسم معمولاً با مشکلات بیشتری در حوزه ‌های زبانی و اجتماعی همراه است، به طوری که برخی از افراد مبتلا ممکن است دچار تاخیر یا نقص ‌های قابل توجهی در یادگیری زبان و تعاملات اجتماعی باشند.  در اینجا مروری کوتاه بر رفتارهایی است که ممکن است باعث تشخیص اوتیسم در فرد شود:

• تفاوت در پردازش تجربیات حسی، مانند لمس یا صدا، از کسانی که “عصبی” در نظر گرفته می شوند.
• تفاوت در سبک های یادگیری و رویکردهای حل مسئله، مانند یادگیری سریع موضوعات پیچیده یا دشوار، اما مشکل در تسلط بر وظایف فیزیکی یا نوبت دادن به مکالمه
• علایق ویژه عمیق و پایدار در موضوعات خاص
• حرکات یا رفتارهای تکراری (که گاهی اوقات به آن “تحریک” می گویند)، مانند تکان دادن دست یا تکان دادن به جلو و عقب
• میل شدید به حفظ برنامه های روزمره یا برقراری نظم، مانند پیروی از یک برنامه روزانه یا سازماندهی وسایل شخصی به روشی خاص
• مشکل در پردازش و ایجاد ارتباط کلامی یا غیرکلامی، مانند مشکل در بیان افکار با کلمات یا نمایش احساسات به بیرون
• مشکل در پردازش یا شرکت در زمینه‌های تعاملی اجتماعی عصبی، مانند احوالپرسی با کسی که به او سلام کرده است.

سندرم آسپرگر چیست؟

سندرم آسپرگر قبلاً یک شکل “خفیف” یا “با عملکرد بالا” از اوتیسم در نظر گرفته می شد. این بدان معناست که افرادی که تشخیص آسپرگر دریافت کرده‌اند، تمایل به تجربه رفتارهای اوتیسم دارند که اغلب تفاوت‌های حداقلی با رفتارهای افراد عصبی در نظر گرفته می‌شود.

سندرم آسپرگر که به عنوان نوعی از اختلالات طیف اوتیسم با عملکرد بالا شناخته می‌ شود، افرادی را شامل می‌ شود که مهارت‌ های زبانی و هوشی بالاتری دارند، اما همچنان در درک ارتباطات اجتماعی و تعاملات انسانی دچار مشکل هستند. این تفاوت‌ ها، تشخیص و مدیریت هر یک از این شرایط را متمایز می‌کند و نیاز به رویکردهای درمانی و حمایتی متناسب با ویژگی‌ های فردی هر بیمار را نشان می‌ دهد. در ادامه به تفاوت اوتیسم و آسپرگر می پردازیم.

آسپرگر اولین بار در سال ۱۹۹۴ در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) معرفی شد. این به این دلیل اتفاق افتاد که روان‌پزشک انگلیسی، لورنا وینگ، آثار هانس اسپرگر، پزشک اتریشی را ترجمه کرد و متوجه شد که تحقیقات او ویژگی‌های متمایزی را در کودکان اوتیستیک از کودکان دارای علائم خفیف‌تر پیدا کرده است.

تفاوت های اصلی اوتیسم و آسپرگر

تفاوت ‌های اصلی بین اوتیسم و آسپرگر عمدتاً در حوزه‌های ارتباطات اجتماعی، زبان و عملکرد شناختی مشاهده می‌ شود. این تفاوت ‌ها به پزشکان و خانواده‌ ها کمک می ‌کند تا درک بهتری از نیازهای افراد مبتلا داشته باشند و رویکردهای حمایتی مناسب ‌تری را انتخاب کنند. در ادامه به تفاوت ‌های مهم بین اوتیسم و سندرم آسپرگر اشاره شده است:

زبان و مهارت ‌های ارتباطی

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً در یادگیری زبان با مشکلات جدی‌ تری روبه ‌رو هستند و ممکن است تاخیرهای قابل توجهی در این حوزه داشته باشند. برخی از آن ‌ها به صورت کلامی ارتباط برقرار نمی‌ کنند یا در درک و استفاده از زبان با دشواری مواجه ‌اند. توانایی ‌های زبانی در اوتیسم می‌ تواند بسیار متغیر باشد، به طوری که برخی افراد مهارت ‌های محدودی در این زمینه دارند.

اما در سندرم آسپرگر، زبان معمولاً به ‌طور طبیعی و بدون تاخیر رشد می ‌کند و افراد می ‌توانند دایره لغات وسیعی داشته باشند. هرچند این افراد در استفاده از زبان در موقعیت ‌های اجتماعی و درک نازک‌کاری‌ های ارتباطی مانند طعنه و زبان بدن مشکل دارند، به‌ طور کلی عملکرد زبانی بهتری دارند.

سطح هوش و توانایی‌ های شناختی

سطح هوش در افراد مبتلا به اوتیسم می ‌تواند بسیار متغیر باشد. برخی از آن ‌ها دچار ناتوانی ‌های ذهنی هستند و نیاز به حمایت ‌های زیادی دارند، در حالی که دیگران ممکن است در حوزه ‌های خاصی توانایی ‌های شناختی بالایی داشته باشند. در سندرم آسپرگر، هوش معمولاً در محدوده نرمال یا بالاتر از میانگین است.

این افراد اغلب در زمینه‌ های علمی یا موضوعات خاصی مانند ریاضیات، فیزیک یا فناوری، عملکرد بسیار خوبی دارند. این تفاوت در سطح هوش باعث می ‌شود که نیازهای حمایتی افراد مبتلا به اوتیسم و آسپرگر متفاوت باشد و هر کدام به روش‌ های مخصوصی برای تقویت توانایی ‌های شناختی خود نیاز داشته باشند.

علائم اجتماعی

مشکلات اجتماعی در اوتیسم معمولاً شدیدتر است. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به سختی با دیگران ارتباط برقرار کنند، تماس چشمی نداشته باشند یا حتی به نظر برسد که علاقه ‌ای به تعاملات اجتماعی ندارند. آن‌ ها در درک احساسات و عواطف دیگران مشکل دارند و این موضوع باعث می ‌شود که رفتارهایشان گاهی از نظر اجتماعی نامناسب یا غیرمعمول تلقی شود.

در مقابل، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است بخواهند با دیگران تعامل داشته باشند، اما به دلیل درک ناقص قواعد اجتماعی و ناتوانی در خواندن احساسات یا اشارات غیرکلامی، در تعاملات اجتماعی ناموفق باشند

رفتارهای تکراری و علایق محدود

رفتارهای تکراری و علایق محدود از ویژگی ‌های بارز اوتیسم هستند. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهایی مانند تکان دادن دست ‌ها، چرخیدن، یا تکرار کلمات و عبارات را نشان دهند. این افراد ممکن است علاقه شدیدی به موضوعات خاص داشته باشند و به صورت مکرر درباره آن ‌ها صحبت کنند یا زمان زیادی را صرف فعالیت ‌هایی مرتبط با علایق محدود خود کنند.

در سندرم آسپرگر نیز علایق محدود و شدید مشاهده می ‌شود، اما این علایق معمولاً بسیار خاص و گاهی به موضوعات پیچیده ‌ای مانند آمار، تاریخ یا سیستم ‌های خاص محدود می ‌شود. افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است ساعت ‌ها درگیر موضوعات خاص خود باشند و تمایل زیادی به بحث در مورد آن ‌ها داشته باشند.

تشخیص و تغییرات در تعریف

اوتیسم از دیرباز به عنوان یک اختلال عصبی-رشدی شناخته شده و طیف وسیعی از علائم و شدت‌ ها را در بر می‌ گیرد. این اختلال معمولاً در سنین کودکی تشخیص داده می ‌شود و شامل مشکلاتی در تعاملات اجتماعی، زبان و رفتار است. سندرم آسپرگر، که در گذشته به عنوان یک تشخیص مستقل در نظر گرفته می ‌شد، اکنون بخشی از اختلالات طیف اوتیسم محسوب می ‌شود.

سطح نیاز به پشتیبانی

افراد مبتلا به اوتیسم نیازهای حمایتی بسیار متفاوتی دارند. برخی از آن ‌ها نیازمند حمایت ‌های مداوم برای انجام فعالیت ‌های روزمره هستند، در حالی که دیگران ممکن است بتوانند به طور مستقل زندگی کنند و فقط نیاز به پشتیبانی محدودتری در جنبه‌ های خاصی از زندگی خود داشته باشند. در مقابل، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً به سطح کمتری از پشتیبانی نیاز دارند.

این افراد به دلیل توانایی ‌های شناختی و زبانی بالاتر، می ‌توانند در بسیاری از موارد مستقل باشند، اما همچنان در موقعیت‌ های اجتماعی و تعاملات انسانی نیازمند راهنمایی و حمایت هستند.

معیارهای تشخیصی برای سندرم آسپرگر

در اینجا خلاصه‌ای از معیارهای تشخیصی Asperger’s Trusted Source از نسخه قبلی DSM آمده است (ممکن است بسیاری از آنها آشنا به نظر برسند):

• در برقراری ارتباط کلامی یا غیرکلامی مانند تماس چشمی یا کنایه مشکل دارد
• داشتن روابط اجتماعی کم با همسالان
• عدم علاقه به شرکت در فعالیت ها یا علایق با دیگران
• به تجارب اجتماعی یا عاطفی واکنش اندک یا بدون واکنش نشان می دهد
• داشتن علاقه مداوم به یک موضوع خاص یا موضوعات بسیار کمی
• پایبندی دقیق به رفتارهای معمول یا آیینی
• رفتارها یا حرکات تکراری
• علاقه شدید به جنبه های خاص اشیاء
• مشکل در حفظ روابط، شغل یا سایر جنبه های زندگی روزمره به دلیل این علائم ذکر شده قبلی
• عدم تأخیر در یادگیری زبان یا رشد شناختی که در سایر شرایط رشد عصبی مشابه وجود دارد

آسپرگر در خیلی از موارد با اوتیسم شباهت های عمده ای دارد، ولی نمیشود از تفادت هایی که نمایان هست به راحتی گذر کرد. بهترین مراکز کاردرمانی ایران با ۱۸ سال سابقه در زمینه های مختلف کاردرمانی از انواع اختلالت ذهنی تا اختلالات جسمی حرکتی را دارا میباشد.و تمامی بخشهای درمانی از آخرین دانش روز و متدهای درمانی کارآمد استفاده میشود.ما در مراکز خود به همراه تیم درمانی متعهد و مجرب خود اماده خدمت رسانی به شما عزیزان هستیم.

آیا گزینه های درمانی برای آسپرگر و اوتیسم متفاوت است؟

 آنچه قبلاً به عنوان آسپرگر یا اوتیسم تشخیص داده میشد، یک بیماری پزشکی نیست که نیاز به “درمان” داشته باشد. افرادی که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، «واگرای عصبی» در نظر گرفته می شوند. رفتارهای اوتیستیک آنچه از نظر اجتماعی معمول است در نظر گرفته نمی شود. اما این بدان معنا نیست که اوتیسم نشان می دهد که مشکلی در شما وجود دارد.

مهم‌ترین چیز این است که شما یا فردی در زندگی‌تان که مبتلا به اوتیسم است، بداند که توسط اطرافیانش مورد علاقه، پذیرفته شدن و حمایت است. همه افراد در جامعه اوتیسم موافق نیستند که افراد اوتیسمی نیازی به درمان پزشکی ندارند. یک بحث مداوم بین کسانی که اوتیسم را یک منبع قابل اعتماد می دانند که به درمان پزشکی نیاز دارد (“مدل پزشکی”) و کسانی که “درمان” اوتیسم را در قالب تضمین حقوق ناتوانی، مانند شیوه های شغلی منصفانه و پوشش مراقبت های بهداشتی می بینند، وجود دارد.

اگر فکر می‌کنید شما یا یکی از نزدیکانتان برای رفتارهایی که به‌طور سنتی بخشی از تشخیص آسپرگر محسوب می‌شوند، به درمان نیاز دارید، در اینجا برخی از گزینه‌های درمانی برای منبع مطمئن Asperger آورده شده است:

• درمان روانشناختی، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)
• داروهای اضطراب یا اختلال وسواس فکری اجباری (OCD)
• گفتار یا زبان درمانی
• اصلاح رژیم غذایی یا مکمل ها
• گزینه های درمانی تکمیلی، مانند ماساژ درمانی

کلام آخر

درک تفاوت‌ های بین اوتیسم و سندرم آسپرگر به عنوان دو حالت مختلف از اختلالات طیف اوتیسم، برای ارائه حمایت و درمان مناسب و مؤثر بسیار حیاتی است. در حالی که هر دو اختلال شامل مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و رفتارهای تکراری هستند، تفاوت ‌های کلیدی در زمینه ‌های زبان، هوش و نیازهای حمایتی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود.

افراد مبتلا به اوتیسم و آسپرگر هر کدام ویژگی‌ ها و چالش ‌های خاص خود را دارند و شناخت این ویژگی ‌ها به متخصصان کمک می ‌کند تا برنامه ‌های درمانی و حمایتی دقیق ‌تری را تدوین کنند. کلینیک توانبخشی ما بهترین مرکز تشخیص و درمان اوتیسم و آسپرگر و دیگر اختلالات ذهنی دیگراست که میتوان به جرات گفت از پیشگامان کاردرمانی در ایران بوده است.تمامی بخشهای مراکز با بروزترین تجهیزات کاردرمانی تجهیز شده است.تیم درمانی مشغول در مراکز ما همگی از تجربه کافی در زمینه کاردرمانی برخوردار هستند.