تشخیص اوتیسم در دوران بارداری

اوتیسم در دوران بارداری یکی از موضوعات مهم در زمینه سلامت مادر و کودک است که بسیاری از والدین به دنبال اطلاعات بیشتری درباره آن هستند. اگرچه تشخیص قطعی اوتیسم در دوران بارداری امکان ‌پذیر نیست، اما محققان در حال بررسی عوامل ژنتیکی و محیطی هستند که ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهند.

ایا اوتیسم در دوران بارداری قابل تشخیص است ؟

اوتیسم در دوران بارداری به طور مستقیم قابل تشخیص نیست. در حال حاضر هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص اوتیسم در جنین وجود ندارد.

اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که معمولاً پس از تولد و در طول رشد کودک تشخیص داده می‌شود، معمولاً در سنین ۲ تا ۳ سالگی زمانی که کودک تأخیرهایی در تکامل مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی نشان می‌دهد.

با این حال، برخی عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهند. اگرچه آزمایش‌های ژنتیکی می‌توانند برخی از ناهنجاری‌های ژنتیکی را در دوران بارداری شناسایی کنند، اما این آزمایش‌ها نمی‌توانند به طور قطعی نشان دهند که آیا کودک در آینده به اوتیسم مبتلا خواهد شد یا خیر. در دوران بارداری، انجام مراقبت‌های مناسب و مشاوره با پزشکان متخصص می‌تواند به کاهش خطرهای احتمالی کمک کند، اما تشخیص قطعی اوتیسم پس از تولد و با مشاهده علائم رفتاری ممکن است.

روش تشخیص اوتیسم یا اسکن در دوران بارداری

• از هر ۴۴ کودک یک نفر در سن ۸ سالگی به اوتیسم مبتلا می شود.
• محققان می‌گویند اسکن‌های MRI می‌توانند تفاوت‌هایی را در مغز جنین‌ها شناسایی کنند که می‌تواند نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم در کودک باشد.
• آنها می گویند این اسکن می تواند به تشخیص زودهنگام اوتیسم کمک کند و به والدین اجازه می دهد برنامه های مداخله ای را برای کودکان در سنین پایین تر شروع کنند.

اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت عصبی رشدی است که چالش هایی را برای بسیاری از کودکان در سراسر جهان به همراه دارد. اکنون، یک مطالعه جدید از دانشکده پزشکی هاروارد در بوستون انجام شده است که میتواند بینشی جدید را در مورد اختلال اوتیسم قبل از تولد به ما ارائه دهد.

دکتر Alpen Ortug، محقق فوق دکترا در رادیولوژی در دانشکده پزشکی هاروارد، اسکن های مغزی MRI جنین را که در بیمارستان کودکان بوستون گرفته شده بود، بررسی و تجزیه و تحلیل کرد. آنها تفاوت هایی را در ساختار مغز در کودکانی که بعداً مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) تشخیص داده شدند، یافتند.

اوتیسم با رفتارهای اجتماعی و سایر رفتارهایی تعریف می‌شود که در نوزادان قابل اندازه‌گیری نیستند، اما تحقیقات نشان می‌دهد نوزادانی که به اوتیسم مبتلا هستند، از قبل مغزهای متفاوتی دارند. چیزی که این مطالعه اضافه می کند این است که برخی از این تغییرات مغزی ممکن است خیلی قبل از تولد شروع شود.

بعد از تولد نیز میتوان با مراجعه به مراکز کاردرمانی هم در زمینه تشخیص از روی علائم و هم در زمینه کاردرمانی و درمان اوتیسم بهره برد.

تیم تحقیقاتی ۳۹ اسکن MRI از مغز جنین را در حدود هفته ۲۵ بارداری تجزیه و تحلیل کردند. نه نفر از کودکان در اواخر بارداری به طور رسمی مبتلا به ASD تشخیص داده شدند. علاوه براین ۱۰ کودک دیگر شرایطی مشابه به کودکان اوتیسم دارند و از نظر ظاهر فیزیکی مغز بسیار شبیه کودکان اوتیسم بوده است.

“این هیجان انگیز است زیرا به ما ایده ای از تغییرات اولیه مغزی می دهد که ممکن است در افراد دارای طیف اوتیسم وجود داشته باشد و آنها را در ناحیه ای از مغز که برای عملکردهای عاطفی و حسی مهم است که می دانیم تحت تأثیراختلال اوتیسم است،

محققان دریافتند که لوب منزوی مغز در کودکان مبتلا به ASD به طور قابل توجهی بزرگتر است. قشر منزوی ناحیه ای در اعماق مغز است که مسئول کنترل حرکتی، پردازش حسی و رفتار اجتماعی است – عملکردهای شناختی که این افراد گاهی اوقات نیاز به مدیریت دارند.

اورتگ به ما گفت: «آنچه قابل توجه است این است که با این رویکرد اکتشافی و بی‌طرفانه، اینسولا در افراد مبتلا به ASD به طور قابل توجهی بزرگتر از سایر گروه‌های کنترل بود. این مطالعه در یک کنفرانس ارائه شده است و هنوز مورد بررسی یا انتشار قرار نگرفته است.

حقایقی در مورد اوتیسم

به گفته انجمن علم در درمان اوتیسم، اوتیسم یک اختلال پیچیده است که معمولاً دارای اختلال در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و گاهی اوقات وجود الگوهای تکراری علاقه، رفتارها و فعالیت‌ها است. شبکه نظارت بر اوتیسم و ناتوانی‌های رشدی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها تخمین می‌زند که از هر ۴۴ کودک ۸ ساله ۱ نفر مبتلا به ASD شناسایی شده است.

شیوع ASD ظاهراً در طول سال‌ها افزایش یافته است، به طوری که در سال ۲۰۰۸، ۱ نفر از هر ۸۸ نفر در این طیف قرار داشتند. . اگرچه علل ASD در حال حاضر ناشناخته است، اعتقاد بر این است که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی در این تشخیص نقش دارند.

کاسیو می‌گوید: «در حال حاضر، هیچ نشانگری نمی‌تواند به عنوان آزمایشی برای پیش‌بینی قابل اعتماد اوتیسم غیر ژنتیکی در نوزادان مورد استفاده قرار گیرد.»

جهت مشاوره و دریافت نوبت با شماره های زیر تماس بگیرید.

۰۹۰۱۱۱۲۲۵۲۲

۰۹۰۲۲۸۶۰۹۳۶

ASD را می توان بارها در ۱۸ ماهگی یا کمتر تشخیص داد. در سن ۲ سالگی، متخصصان با تجربه می توانند به طور قابل اعتماد این بیماری را تشخیص دهند. با این حال، با این تحقیقات قانع‌کننده جدید، خانواده‌ها ممکن است بتوانند زودتر ASD را در فرزند خود پیش‌بینی کنند و برای بهترین نتایج مداخله و درمان زودهنگام ارائه دهند.

نکات مهم در رابطه با تشخیص اوتیسم در دوران بارداری

تشخیص اوتیسم در دوران بارداری به طور قطعی امکان‌ پذیر نیست، اما برخی نکات مهم در این زمینه می ‌توانند به افزایش آگاهی والدین و کاهش ریسک کمک کنند. این نکات شامل موارد زیر است:

• عوامل ژنتیکی

سابقه خانوادگی اوتیسم یکی از عوامل مهمی است که می‌ تواند خطر ابتلای کودک به این اختلال را افزایش دهد. اگر یکی از والدین یا دیگر اعضای خانواده نزدیک به اوتیسم مبتلا باشند، احتمال دارد که ژن‌ های مرتبط با این اختلال به نسل بعدی منتقل شوند.

مشاوره ژنتیکی قبل از بارداری می ‌تواند به والدین کمک کند تا اطلاعات دقیقی درباره ژن‌ های موجود در خانواده و احتمال انتقال آن ‌ها به فرزند خود به دست آورند. در این نوع مشاوره، پزشکان می ‌توانند خطرات ژنتیکی را ارزیابی کرده و توصیه‌ های مناسب را برای کاهش خطر ارائه دهند.

• تأثیر عوامل محیطی

عوامل محیطی در دوران بارداری نیز می ‌توانند نقشی مهم در رشد عصبی جنین ایفا کنند. مواجهه با برخی از عفونت‌ های ویروسی مانند سرخچه، مصرف برخی داروها یا قرار گرفتن در معرض سموم شیمیایی ممکن است باعث افزایش خطر اختلالات رشدی از جمله اوتیسم شود. برای کاهش این خطرات، مادران باردار باید تحت مراقبت دقیق پزشکی قرار گیرند و از تماس با عوامل خطرزای محیطی اجتناب کنند.

همچنین، مشورت با پزشک در مورد هرگونه دارویی که در این دوران مصرف می ‌شود، امری ضروری است تا از سلامت جنین اطمینان حاصل شود.

• سن والدین

تحقیقات نشان داده است که سن بالای والدین، به ‌ویژه مادران بالای ۳۵ سال و پدران بالای ۴۰ سال، ممکن است با افزایش خطر اوتیسم در کودک مرتبط باشد. افزایش سن والدین می ‌تواند باعث تغییراتی در کیفیت ژنتیکی اسپرم و تخمک شود که این تغییرات می ‌توانند در برخی موارد به مشکلات رشدی منجر شوند.

برنامه‌ ریزی دقیق برای بارداری و در نظر گرفتن سن والدین به عنوان یک عامل موثر، می ‌تواند به کاهش خطرات مرتبط با اوتیسم کمک کند. انجام مشاوره پزشکی پیش از بارداری نیز می ‌تواند در این زمینه مؤثر باشد.

• تست ‌های ژنتیکی

پیشرفت ‌های تکنولوژی در حوزه ژنتیک امکان انجام تست ‌های ژنتیکی در دوران بارداری را فراهم کرده است. آزمایش ‌هایی مانند تست DNA جنینی یا تست‌های ژنتیکی می ‌توانند به شناسایی ناهنجاری‌ های ژنتیکی مرتبط با اختلالات عصبی-رشدی کمک کنند.

با این حال، این تست ‌ها نمی ‌توانند اوتیسم را به طور قطعی تشخیص دهند، بلکه تنها برخی از ریسک‌ های مرتبط با ناهنجاری‌ های ژنتیکی را شناسایی می ‌کنند. انجام این آزمایش ‌ها می ‌تواند به والدین اطلاعات مفیدی در خصوص سلامت ژنتیکی جنین ارائه دهد و پزشکان را در ارزیابی خطرات احتمالی یاری کند.

• اهمیت مراقبت‌ های پیش از تولد

مراقبت ‌های منظم و دقیق پیش از تولد نقشی کلیدی در سلامت جنین و مادر دارد. این مراقبت ‌ها شامل انجام آزمایش‌ های دوره ‌ای، سونوگرافی و بررسی وضعیت رشد جنین می ‌شود. پزشکان می ‌توانند از طریق این آزمایش‌ ها هرگونه علائم غیرمعمول را در رشد جنین شناسایی کنند و در صورت نیاز اقدامات لازم را برای کاهش خطر انجام دهند.

سخن پایانی

اگرچه تشخیص اوتیسم در دوران بارداری به طور قطعی امکان‌پذیر نیست، اما آگاهی از عوامل ژنتیکی و محیطی مرتبط با این اختلال می‌ تواند به والدین کمک کند تا تصمیمات آگاهانه ‌تری بگیرند و به مراقبت ‌های لازم توجه کنند. انجام مشاوره ژنتیکی، آزمایش‌ های پیش از تولد و رعایت مراقبت‌های دوران بارداری نقش مهمی در کاهش ریسک‌ های احتمالی و تضمین سلامت جنین دارد.

سوالات متداول

1. آیا اوتیسم در دوران بارداری قابل تشخیص است؟
   خیر، اوتیسم به طور قطعی در دوران بارداری قابل تشخیص نیست.
2. آیا عوامل ژنتیکی می ‌توانند خطر اوتیسم را افزایش دهند؟
   بله، عوامل ژنتیکی نقش مهمی در افزایش خطر ابتلا به اوتیسم دارند.
3. چه عوامل محیطی در دوران بارداری ممکن است خطر اوتیسم را افزایش دهند؟
   مواجهه با برخی عفونت ‌های ویروسی (مانند سرخچه)، مصرف برخی داروها و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی ممکن است بر رشد عصبی جنین تأثیر گذاشته و خطر اوتیسم را افزایش دهد.