آیا اوتیسم همان بیش فعالی است؟

بیش فعالی و اوتیسم دو اختلال عصبی رشدی هستند که در ماهیت با یکدیگر متفاوتند ولی می توانند علائم یکسانی داشته باشند. تفاوت های کلیدی ای بین شرایط این دو اختلال وجود دارد. اما باید این نکته را در نظر داشته باشید که یک شخص می تواند هر دو اختلال را داشته باشد.

در این مقاله ما به تفاوت بین اوتیسم و بیش فعالی می پردازیم. هر دوی این اختلالات در گروه اختلالات حساسیت بیش از حد قرار می گیرند.

علاوه بر این ما رابطه بین این دو شرایط و نحوه تشخیص و افتراق این دو اختلال می پردازیم.

بیش فعالی چیست؟

بیش فعالی یک اختلال عصبی رشدی شایع در میان کودکان است. براساس آمار انجمن روانشناسی آمریکا، بیش فعالی نزدیک به ۸.۵ درصد از کودکان و نزدیک به ۲.۵ درصد از بزرگسالان را درگیر می کند. این اختلال بیشتر در مردان دیده می شود.

بچه هایی با اختلال بیش فعالی مشکلاتی در توجه کردن، فعالیت بیش از حد و خودکنترلی دارند. آن ها ممکن است در تمرکز کردن، ساکن بودن در یک جا و در یک حالت و فکر کردن قبل از انجام دادن کاری دچار مشکل شوند.

سه نوع زیرگروه برای اختلال بیش فعالی تعریف شده است و دکتر براساس علائمی که یک شخص دارد این اختلال را تشخیص می دهد.

زیرگروه های بیش فعالی عبارتند از:

• اختلال در بی توجهی بیش از حد
• تحرک زیاد و تکانشی
• ترکیبی از و مدل بالا

علائم بیش فعالی با بزرگتر شدن بچه می توانند بهتر شوند و قدرت تمرکز کردن و توجه کودک با رشد او بهتر می شود. اما این علائم در بسیاری از مواقع به طور کامل از بین نمی روند و هنوز هم حرکات تکانشی در آن ها وجود دارد.

بزرگسالانی که هنوز در آن ها علائمی از بیش فعالی وجود دارد می توانند به یک مشاور مراجعه کنند و آموزش ببینند که چطور رفتار خود را کنترل کنند. در حقیقت یک روان درمانگر با آگاه کردن شخص از شرایط اختلالش به او کمک می کند تا علائم را کنترل کند.

اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم می تواند زدگی اجتماعی شخص را تحت تاثیر قرار دهد و تعاملات اجتماعی او را دچار مشکل کند. در حال حاضر هیچ درمان قطعی ای برای اوتیسم وجود ندارد. ولی درمان هایی که ارائه می شوند می توانند با حمایت کردن از شخص به بهبود شرایط او کمک کنند تا با چالش هایی که در پیش رو دارد بهتر روبه رو شود.

براساس گزارش و آمار مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا از میان هر ۵۹ کودک، یک کودک علایمی از طیف گسترده اختلال اوتیسم را دارد.

انجمن اوتیسم آمریکا بیان کرده است که به طور معمول علائم اوتیسم در یک کودک قبل از سن ۳ سالگی نمایان می شود و با بزرگتر شدن شخص می تواند علائم بیشتر شوند. میزان شیوع اوتیسم در مردان ۵ برابر زنان می باشد.

 

 

بیش فعالی در مقابل اوتیسم

تشخیص تفاوت بین بیش فعالی و اوتیسم گاهی اوقات بسیار سخت است. این سخت بودن تشخیص در کودکان با سن کم بیشتر هم می شود. در ادامه نکاتی آورده شده است که می تواند به تفاوت این دو اختلال کمک بکند.

دامنه توجه

بچه هایی با اختلال بیش فعالی معمولا در توجه کردن به یک چیز در مدت طولانی دچار مشکل می شوند. این بچه ها پس از مدت کوتاهی به راحتی حواس پرت می شوند و توجهشان به چیزهای دیگر جلب می شود.

بچه های اوتیسمی ظرفیت محدودی برای جذب شدن به چیزی دارند. آن ها معمولا توجه بیش از حد بر روی چیزهایی که علاقه مند هستند دارند و اگر  از چیزی خوششان نیاید هیچگونه علاقه ای نشان نمی دهند. آن ها به راحتی می توانند جزئیات و حقایق یک موضوع که برایشان جذاب است را به یاد بیاورند. همین توجه و تمرکز بیش از حد می تواند باعث شود که آن ها در علوم مختلف، ریاضی و یا حتی هنر نخبه شوند.

مشخص کردن این علائم و تشخیص بین بیش فعالی و اوتیسم در هنگام انجام دادن تکالیف توسط کودک می تواند آسان تر باشد. یک بچه با اختلال بیش فعالی نمی تواند مدت زمان طولانی ای را بر روی یک موضوع تمرکز کند. در حالی که یک کودک اوتیسمی می تواند توجه بسیار زیادی به موضوعی که علاقه مند است نشان دهد. همین کودک بر روی موضوعاتی که دوست ندارد هیچ تمرکزی ندارد و به راحتی حواسش پرت می شود.

برقراری ارتباط

مشکل در برقراری ارتباط به طور معمول مربوط به کودکان اوتیسمی می باشد. اگرچه برخی از کودکان دارای بیش فعالی نیز در برقراری ارتباط مشکل دارند، ولی با این حال نشانه های متفاوتی نسبت به کودکان اوتیسمی از خود نشان می دهند.

بچه هایی با اختلال بیش فعالی:

• به طور مداوم حرف می زنند
• همیشه می خواهند خودشان حرف آخر را بزنند
• اهمیت نمی دهند که صحبت هایشان بر روی دیگران چه تاثیری می گذارد
• صحبت دیگران را قطع می کنند

بچه هایی با اختلال اوتیسم:

• در بیان افکار و احساسات خود دچار مشکل می شوند
• از حرکات بدن برای صحبت کردن با دیگران استفاده نمی کنند
• در برقراری ارتباط چشمی دچار مشکل هستند
• روی یک موضوع قفل می کنند و دوست ندارند موضوع صحبت عوض شود
• رعایت نوبت در صحبت کردن و یا مسائل انتزاعی را متوجه نمی شوند
• علاقه ای به تعاملات اجتماعی ندارند و به برقراری ارتباط با دیگران مایل نیستند

ساختار متفاوت این دو اختلال

کودکانی با اختلال بیش فعالی به سرعت کسل می شوند و حوصله شان سر می رود. اگر موضوعی برایشان جذاب نباشد سریعا سعی می کنند از آن فرار کنند. چیزهایی مانند سرکلاس نشستن برای آن ها مشکل است. در تمامی کودکان با اختلال بیش فعالی می توانید از دست دادن علاقه به موضوعی که قبلا به آن علاقه مند بودند را ببینید.

در مقابل کودکان اوتیسمی بیش از حد بر روی یک چیز اصرار دارند و تمایلی به تغییر در خود نشان نمی دهند. این کودکان دوست دارند یک کار را به یک صورت و به صورت روتین و تکراری انجام دهند.

به عنوان مثال یک کودک اوتیسمی ممکن است یک کتاب را بارها و بارها بخواند و یا اینکه غذایی که برای ناهار خورده است، همان را دوباره برای شام بخواهد. تغییر در روتین زندگی می تواند آن ها را تحریک و عصبانی کند.

 

آیا رابطه ای بین بیش فعالی و اوتیسم وجود دارد؟

برخی از علائم مشترک در بین اوتیسم و بیش فعالی وجود دارد. همچنین همانطور که قبلا توضیح دادیم، یک شخص می تواند هر دو اختلال را داشته باشد.

تا قبل از سال ۲۰۱۳ انجمن روانشناسان امریکا اجازه نمیداد که پزشکان همزمان هم تشخیص بیش فعالی و هم تشخیص اوتیسم را برای یک فرد بگذارند.

با این حال متخصصان در این زمینه اعتقاد دارند که یک شخص می تواند هر دو اختلال را داشته باشد.

براساس آمار انجمن روانشناسان آمریکا ۱۴ درصد از کودکانی که بیش فعالی دارند به اختلال اوتیسم نیز مبتلا هستند. محققان به طور دقیق متوجه نشده اند که چه چیزی باعث می شود یک شخص به این اختلالات مبتلا می شود ولی با این حال مشخص شده است که ژنتیک در هر دو اختلال نقش کلیدی ای بازی می کند.

 

تشخیص این دو اختلال

والدینی که نگران هستند بچه هایشان به یکی از دو اختلال بیش فعالی و یا اوتیسم مبتلا است باید به یک متخصص مراجعه کنند. بسیاری از پزشکان بعد از این که به یکی از این دو اختلال شک کردند کودک را به یک متخصص اختلالات رفتاری ارجاع می دهند.

دکتر متخصص در ابتدا براساس شواهد ۶ ماه گذشته تشخیص بیش فعالی می دهد. اگر دکتر به اختلال اوتیسم شک کند، به رفتار کودک و مراحل رشد او در چند سال اخیر نگاه می کند.

در هر دو صورت برای اطمینان از تشخیص دکتر سعی می کند با سایر افرادی که با کودک در ارتباط هستند، به خصوص معلمان او گفتگو کند.

علاوه بر این ها، قبل از اینکه دکتر تشخیص بیش فعالی و یا اوتیسم را برای کودکی بگذارد، موارد مشابه را رد می کند. این موارد عبارتند از:

• مشکل شنوایی
• اختلال در یادگیری
• مشکل خواب

علاوه بر این، برخی دیگر از اختلالات روانی نیز هستند که ممکن است نشانه هایی شبیه به بیش فعالی و اوتیسم داشته باشند. همانند:

• اختلال اضطراب اجتماعی
• اختلال نافرمانی متقابل

در مطالعه ای که در سال ۲۰۱۰ بر روی ۲۵۰۰ کودک مبتلا به اوتیسم انجام شد، مشخص شد که حدود ۸۳ درصد از این کودکان حداقل به یک اختلال دیگر رشدی مبتلا هستند. در حالی که تنها ۱۰ درصد از آن ها دچار اختلال روانی دیگر می باشند. به یاد داشته باشید که اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی می باشد.

حمایت کردن از این دو گروه

همانطور که گفتیم بیماری اوتیسم درمان قطعی ای ندارد و درمان بیش فعالی نیز پیچیده می باشد. از این رو، درمان های حمایتی معقول تر به نظر می رسد. بسته به نوع بیماری، علایمی که دارد و سایر شرایط درمان های حمایتی انتخاب می شوند. دو درمان پرطرفدار برای این بیماری ها عبارتند از:

• رفتاردرمانی
• دارو درمانی

رفتاردرمانی در کودکانی با سن پایین تر موثرتر می باشد و از این رو برای کودکان از سنین پایین فقط از رفتار درمانی استفاده می شود. با بزرگتر شدن کودک ممکن است دکتر پیشنهاد دهد که در کنار رفتاردرمانی از داروهای مختلف نیز استفاده شود.

کودکن اوتیسمی بسته به شرایطی که دارند می توانند از درمان های دیگر نیز استفاده کنند. برخی از این درمان ها عبارتند از:

• مشاوره
• کاردرمانی
• گفتاردرمانی
• مداخلات آموزشی

آموزش دادن به والدین و معلموان که بیشترین زمان را با کودک سپری می کنند می تواند در روند درمان کودکان اوتیسمی بسیار موثر باشد.

جمع بندی

اوتیسم و بیش فعالی دو اختلال جدا از هم می باشند که می توانند علایم یکسانی داشته باشند. هر والدینی که نگران فرزندش است باید حتما درباره شرایط فرزندش با دکتر صحبت کند.

اگرچه درمان قطعی ای برای این دو اختلال وجود ندارد، با این حال روش های درمانی مختلف و داروها می توانند به بهتر شدن شرایط کودکان و پشت سر گذاشتن چالش های مختلف کمک کنند.